Ραντεβού στη Ripper Street

  Τι δουλειά έχει ο Φιτζγουίλιαμ της Jane Austen με τον Μπρον από το Game of Τhrones και το alter ego του House τον 19 αιώνα; Ο επιθεωρητής Ριντ παρέα με τον καλόκαρδο Μπένετ και τον γιάνκη πρώην στρατιωτικό-νυν γιατρό-ιατροδικαστή Τζάκσον βολτάρουν στα στενά του Whitechapel λύνοντας μυστήρια και κάνοντας τον κόσμο του ανατολικού Λονδίνου λίγο καλύτερο.

  Το Ripper Street δεν είναι ακόμα μία σειρά εποχής αστυνομικού ενδιαφέροντος, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό. Στα εξηντάλεπτα αυτοτελή επεισόδια της ο θεατής συναντά εικόνες βαθιά κοινωνικές που καμία άλλη σειρά δεν έχει προβάλλει μέχρι τώρα (από όσες έχω δει εγώ). Χαρακτηριστικά, σε κάποια επεισόδια γίνεται λόγος, μέσω ενός εγκλήματος συνήθως, για τις τερατογεννήσεις, τα ανθρώπινα τσίρκο και τις εκτρώσεις εκείνη την εποχή. Αντίστοιχα, η σειρά εκμεταλλεύεται αρκετά στοιχεία και από την πλευρά της τεχνολογίας και της ιατρικής εκείνη την περίοδο. Έντονη είναι και η παρουσία της γυναικείας δράσης που εκείνο τον καιρό μπαίνει ενεργά στον πολιτικό και εργασιακό τομέα. Καταστάσεις, λοιπόν, που ο σύγχρονος κόσμος δεν γνώρισε ποτέ ή έχει λησμονήσει με την πάροδο των χρόνων, κάποτε ήταν πραγματικότητα και μάλιστα σκληρή για τον ήδη πεινασμένο και εξαθλιωμένο κόσμο της μεταμεσαιωνικής Ευρώπης. Αυτή την πραγματικότητα μεταφέρει φανταστικά η σειρά στις οθόνες μας ξεφεύγοντας από τα κλισέ της ωραιοπάθειας και της αυστηρότητας που διέπουν τα σήριαλ εποχής.

  Μετά από δύο χρονιές που η παραγωγή πάλευε με τα σκοτάδια του συρταριού, ήρθε η Amazon και χρηματοδότησε την τρίτη σεζόν. Το Ripper Street όρμησε δυναμικά και ήταν τέτοια η αγάπη και η ανταπόκριση του κόσμου που πριν από λίγες εβδομάδες έπεσαν οι υπογραφές για άλλες δύο σεζόν. Την προτείνω ανεπιφύλαχτα, λοιπόν, σε όλους τους λάτρεις των σειρών εποχής και μυστηρίου. Είναι ένα αυθεντικό διαμάντι στο κόσμο της μικρής οθόνης, σκληρό αλλά και φωτεινό ταυτόχρονα!

Όπου δεν υπάρχει φαντασία, δεν υπάρχει τρόμος ΙΙ

  Λόγω περιορισμένου χρόνου, αλλά και έλλειψης γνώσεων θα μιλήσω μόνο για τις σειρές Sherlock(2010) και Elementary(2012). Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω μια μικρή αναφορά στις παραγωγές του 1965 και του 1984. Δυστυχώς, όμως είναι πολλά τα επεισόδια και ούτε ένα κύκλο από την κάθε μία δεν προλαβαίνω να δω.

   Το αφιέρωμα μας στον Σέρλοκ Χόλμς συνεχίζεται, αυτή τη φορά με την τηλεοπτική πλευρά του γνωστού ήρωα. Πότε ασπρόμαυρος, πότε σε κινούμενο σχέδιο και πότε προσαρμοσμένος σε άλλες κοινωνίες και εποχές, ο Σέρλοκ είναι αγαπημένος και στην μικρή οθόνη. Ειδικά, η τελευταία πενταετία επιφύλαξε μεγάλες αλλαγές στο πρότυπο του ντετέκτιβ με δύο παραγωγές που άλλαξαν μια για πάντα την εικόνα του στο ευρύ κοινό.

  Στα δικά μας τώρα. Έτος 2010, στο πολυαγαπημένο Λονδίνο, ο SHERLOCK λύνει μυστήρια για λογαριασμό της Scotland Yard. Σήματα κατατεθέν του είναι η καμπαρντίνα, το μυαλό ξυράφι και ένα κινητό κολλημένο στο χέρι με το οποίο τρολλάρει όλο τον κόσμο. Καλά ακούσατε! Πάνε τα τηλεγραφήματα και οι ομάδες παιδιών που είχε για πληροφοριοδότες του ο Χολμς. Σύμμαχος του το διαδίκτυο, το iphone και φυσικά ο Dr.Watson. Η πρώτη επαφή τους είναι κανονική ψυχρολουσία, όμως η περιπέτεια ξεκινά και η ιστορία ξαναγράφεται. Σε αυτή τη μορφή του Σέρλοκ λίγα πράγματα στην ουσία έχουν αλλάξει. Lestrade, Κυρία Hudson και Moriarty είναι στην παραδοσιακή τους θέση. Μόνο η τεχνολογία, το μεγαλύτερο ατού του Benedict Holmes, φαίνεται να έχει διεισδύσει μέχρι το DNA του ντετέκτιβ. Ο Cumberbatch (Sherlock) και Freeman (Watson) δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και καθηλώνουν ακόμα και τους πιο αυστηρούς κριτές.

  Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Sherlock βρίσκεται σε κέντρο αποτοξίνωσης από ναρκωτικές ουσίες στη Νέα Υόρκη. Ευφυής, αλλά αυτοκαταστροφικός δεν αντέχει τους γύρω του ούτε και τον εαυτό του. Στο πλάι του βρίσκεται μια πρώην χειρούργος/σύντροφος νηφαλιότητας η Jane Watson(!). Οι συστάσεις γίνονται και η δράση δεν αργεί να ξεκινήσει. Σε αυτή την περίπτωση δεν αλλάζει μόνο ο χώρος, ο χρόνος και το φύλο του Watson. Αλλάζει και μια ολόκληρη σειρά γεγονότων γύρο από τον νεοϋορκέζο Sherlock, τα οποία δεν θα αποκαλύψω για να μην κάνω spoiler. Σε αυτή τη σειρά ο Σέρλοκ είναι το κακό αγόρι, είναι εξάλλου ένας ρόλος που ταιριάζει γάντι στο Jonny Lee Miller (Trainspotting). H Lucy Liu,  από την άλλη, ενσαρκώνει την ήρεμη δύναμη του ELEMENTARY στο ρόλο της Watson και της πάει πολύ!  
  Όποια από τις δύο σειρές επιλέξετε να δείτε (ή και τις δύο) υπόσχομαι να σας αφήσουν ενθουσιασμένους. Είτε είσαι οπαδός των γραπτών του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ είτε απλά λάτρης των καλών τηλεοπτικών σειρών, το Sherlock και το Elementary θα γίνουν η καλύτερη παρέα σου για το καλοκαίρι!

Όπου δεν υπάρχει φαντασία, δεν υπάρχει τρόμος

  Την επόμενη εβδομάδα βγαίνει στις αθηναϊκές αίθουσες η νέα ταινία του Σέρλοκ Χόλμς και όπως καταλαβαίνεται οι επόμενες αναρτήσεις είναι αφιερωμένες στον αγαπημένο ντετέκτιβ μικρών και μεγάλων.  Το πρώτο μέρος του αφιερώματος έχει να κάνει με τον κλασσικό ήρωα που γνωρίσαμε μέσα από τα βιβλία του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ.

  Ψηλός, λεπτός και πάντα προσεγμένα ντυμένος, ο Σέρλοκ Χόλμς κάνει την εμφάνιση του στο αναγνωστικό κοινό το 1887 στο περιοδικό The Strand με την "Σπουδή στο Κόκκινο". Σε διάστημα σαράντα χρόνων ακολουθούν ακόμα τρία μυθιστορήματα και πενήντα έξι αυτοτελή διηγήματα. Τον ρόλο του αφηγητή στα λογοτεχνήματα αναλαμβάνει ο πιστός φίλος και συνεργάτης του Χόλμς, Τζον Γουάτσον, που τον βοηθάει να λύσει τα μυστήρια και ταυτόχρονα μεταφέρει τις περιπέτειες τους στον πεινασμένο μεταφορικά και κυριολεκτικά κόσμο του Λονδίνου.

   Το κυνηγετικό καπέλο, η πίπα και ο αριθμός 221Β της Μπέικερ στριτ γίνονται αιώνια σύμβολα της ευφυΐας και του θρύλου του Χόλμς. Ο ίδιος ακολουθεί μία και μόνο μέθοδο για να λύσει τα μυστήρια που του αναθέτονται, την παρατήρηση και την λογική. Δεν υπάρχουν μεταφυσικά ή ανεξήγητα πράγματα για το αυστηρά υπολογιστό μυαλό του ντετέκτιβ, μόνο στοιχεία που ακόμα δεν έχουν βρεθεί.

   Αιώνιος εχθρός του Σέρλοκ είναι ο Μοριάρτι {Mort is art(ο θάνατος είναι τέχνη) λένε οι κακιές οι γλώσσες!}, καθηγητής μαθηματικών στο επάγγελμα και κακός από χόμπι. Μαζί ενσαρκώνουν ένα αξεπέραστο δίδυμο καλού και κακού χαρίζοντας στιγμές έντονης εγκεφαλικής δράσης στους αναγνώστες. Το γυναικείο άρωμα είναι σχεδόν ανεπαίσθητο στην ντοϋλική γραφή, παρόλα αυτά υπάρχει μια γυναίκα που μπόρεσε να νικήσει τον Χόλμς, η Αϊρίν Άντλερ (αναφέρεται ως Η γυναίκα).

   Πέρα από την πένα του Κόναν Ντόυλ, έχουν αγγίξει και άλλοι συγγραφείς το πρότυπο του Σέρλοκ Χόλμς. Τελευταία και καλύτερη προσπάθεια ήταν του Antony Horowitz με το βιβλίο «Ο οίκος του μεταξιού». Το ύφος και η γραφή του βιβλίου ήταν πολύ κοντά σε εκείνα των αρχικών κειμένων, ενώ την υπογραφή του έβαλε και το Ίδρυμα Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ.

*Για τον «Οίκο του μεταξιού» θα υπάρξει μελλοντική ανάρτηση καθώς είναι από τα βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν  

Τίποτα δεν συμβαίνει μα όλα γίνονται

  Το απόγευμα περνάει και τι πιο χαλαρωτικό από ένα φλιτζάνι τσάι και μια ταινία στο μπαλκόνι. Η μικρού μήκους ταινία του Eric Romer, μόλις δεκατριών λεπτών, είναι αρκετή για να σε μεταφέρει από το μπαλκόνι σου στο Παρίσι την δεκαετία του 60. Η Nadja, μια αμερικανή φοιτήτρια, περιφέρεται στους δρόμους της πόλης του φωτός, κάθεται μόνη της στα καφέ παρατηρώντας τους υπόλοιπους θαμώνες και εύχεται να μην χάσει ποτέ επαφή με το Παρίσι. Ανθρώπινη και ταυτόχρονα μαγευτική μέσα στην απλότητα της η Nadja γίνεται η καλύτερή σου φίλη, κάθεσαι και εσύ μαζί της στο τραπέζι του καφέ και βρίσκεσαι δίπλα της στο συρμό από το πανεπιστήμιο.
  Θα βάλω το link από κάτω για όποιον θέλει να ρίξει μια ματιά στην ταινία. Πρέπει όμως να υπογραμμίσω ότι η ταινία είναι στα γαλλικά με αγγλικούς υπότιτλους. Ελπίζω να μην αποτελεί μεγάλο πρόβλημα!

Μέρος πρώτο
Μέρος δεύτερο