Όπου δεν υπάρχει φαντασία, δεν υπάρχει τρόμος ΙΙ

  Λόγω περιορισμένου χρόνου, αλλά και έλλειψης γνώσεων θα μιλήσω μόνο για τις σειρές Sherlock(2010) και Elementary(2012). Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω μια μικρή αναφορά στις παραγωγές του 1965 και του 1984. Δυστυχώς, όμως είναι πολλά τα επεισόδια και ούτε ένα κύκλο από την κάθε μία δεν προλαβαίνω να δω.

   Το αφιέρωμα μας στον Σέρλοκ Χόλμς συνεχίζεται, αυτή τη φορά με την τηλεοπτική πλευρά του γνωστού ήρωα. Πότε ασπρόμαυρος, πότε σε κινούμενο σχέδιο και πότε προσαρμοσμένος σε άλλες κοινωνίες και εποχές, ο Σέρλοκ είναι αγαπημένος και στην μικρή οθόνη. Ειδικά, η τελευταία πενταετία επιφύλαξε μεγάλες αλλαγές στο πρότυπο του ντετέκτιβ με δύο παραγωγές που άλλαξαν μια για πάντα την εικόνα του στο ευρύ κοινό.

  Στα δικά μας τώρα. Έτος 2010, στο πολυαγαπημένο Λονδίνο, ο SHERLOCK λύνει μυστήρια για λογαριασμό της Scotland Yard. Σήματα κατατεθέν του είναι η καμπαρντίνα, το μυαλό ξυράφι και ένα κινητό κολλημένο στο χέρι με το οποίο τρολλάρει όλο τον κόσμο. Καλά ακούσατε! Πάνε τα τηλεγραφήματα και οι ομάδες παιδιών που είχε για πληροφοριοδότες του ο Χολμς. Σύμμαχος του το διαδίκτυο, το iphone και φυσικά ο Dr.Watson. Η πρώτη επαφή τους είναι κανονική ψυχρολουσία, όμως η περιπέτεια ξεκινά και η ιστορία ξαναγράφεται. Σε αυτή τη μορφή του Σέρλοκ λίγα πράγματα στην ουσία έχουν αλλάξει. Lestrade, Κυρία Hudson και Moriarty είναι στην παραδοσιακή τους θέση. Μόνο η τεχνολογία, το μεγαλύτερο ατού του Benedict Holmes, φαίνεται να έχει διεισδύσει μέχρι το DNA του ντετέκτιβ. Ο Cumberbatch (Sherlock) και Freeman (Watson) δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και καθηλώνουν ακόμα και τους πιο αυστηρούς κριτές.

  Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Sherlock βρίσκεται σε κέντρο αποτοξίνωσης από ναρκωτικές ουσίες στη Νέα Υόρκη. Ευφυής, αλλά αυτοκαταστροφικός δεν αντέχει τους γύρω του ούτε και τον εαυτό του. Στο πλάι του βρίσκεται μια πρώην χειρούργος/σύντροφος νηφαλιότητας η Jane Watson(!). Οι συστάσεις γίνονται και η δράση δεν αργεί να ξεκινήσει. Σε αυτή την περίπτωση δεν αλλάζει μόνο ο χώρος, ο χρόνος και το φύλο του Watson. Αλλάζει και μια ολόκληρη σειρά γεγονότων γύρο από τον νεοϋορκέζο Sherlock, τα οποία δεν θα αποκαλύψω για να μην κάνω spoiler. Σε αυτή τη σειρά ο Σέρλοκ είναι το κακό αγόρι, είναι εξάλλου ένας ρόλος που ταιριάζει γάντι στο Jonny Lee Miller (Trainspotting). H Lucy Liu,  από την άλλη, ενσαρκώνει την ήρεμη δύναμη του ELEMENTARY στο ρόλο της Watson και της πάει πολύ!  
  Όποια από τις δύο σειρές επιλέξετε να δείτε (ή και τις δύο) υπόσχομαι να σας αφήσουν ενθουσιασμένους. Είτε είσαι οπαδός των γραπτών του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ είτε απλά λάτρης των καλών τηλεοπτικών σειρών, το Sherlock και το Elementary θα γίνουν η καλύτερη παρέα σου για το καλοκαίρι!

Όπου δεν υπάρχει φαντασία, δεν υπάρχει τρόμος

  Την επόμενη εβδομάδα βγαίνει στις αθηναϊκές αίθουσες η νέα ταινία του Σέρλοκ Χόλμς και όπως καταλαβαίνεται οι επόμενες αναρτήσεις είναι αφιερωμένες στον αγαπημένο ντετέκτιβ μικρών και μεγάλων.  Το πρώτο μέρος του αφιερώματος έχει να κάνει με τον κλασσικό ήρωα που γνωρίσαμε μέσα από τα βιβλία του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ.

  Ψηλός, λεπτός και πάντα προσεγμένα ντυμένος, ο Σέρλοκ Χόλμς κάνει την εμφάνιση του στο αναγνωστικό κοινό το 1887 στο περιοδικό The Strand με την "Σπουδή στο Κόκκινο". Σε διάστημα σαράντα χρόνων ακολουθούν ακόμα τρία μυθιστορήματα και πενήντα έξι αυτοτελή διηγήματα. Τον ρόλο του αφηγητή στα λογοτεχνήματα αναλαμβάνει ο πιστός φίλος και συνεργάτης του Χόλμς, Τζον Γουάτσον, που τον βοηθάει να λύσει τα μυστήρια και ταυτόχρονα μεταφέρει τις περιπέτειες τους στον πεινασμένο μεταφορικά και κυριολεκτικά κόσμο του Λονδίνου.

   Το κυνηγετικό καπέλο, η πίπα και ο αριθμός 221Β της Μπέικερ στριτ γίνονται αιώνια σύμβολα της ευφυΐας και του θρύλου του Χόλμς. Ο ίδιος ακολουθεί μία και μόνο μέθοδο για να λύσει τα μυστήρια που του αναθέτονται, την παρατήρηση και την λογική. Δεν υπάρχουν μεταφυσικά ή ανεξήγητα πράγματα για το αυστηρά υπολογιστό μυαλό του ντετέκτιβ, μόνο στοιχεία που ακόμα δεν έχουν βρεθεί.

   Αιώνιος εχθρός του Σέρλοκ είναι ο Μοριάρτι {Mort is art(ο θάνατος είναι τέχνη) λένε οι κακιές οι γλώσσες!}, καθηγητής μαθηματικών στο επάγγελμα και κακός από χόμπι. Μαζί ενσαρκώνουν ένα αξεπέραστο δίδυμο καλού και κακού χαρίζοντας στιγμές έντονης εγκεφαλικής δράσης στους αναγνώστες. Το γυναικείο άρωμα είναι σχεδόν ανεπαίσθητο στην ντοϋλική γραφή, παρόλα αυτά υπάρχει μια γυναίκα που μπόρεσε να νικήσει τον Χόλμς, η Αϊρίν Άντλερ (αναφέρεται ως Η γυναίκα).

   Πέρα από την πένα του Κόναν Ντόυλ, έχουν αγγίξει και άλλοι συγγραφείς το πρότυπο του Σέρλοκ Χόλμς. Τελευταία και καλύτερη προσπάθεια ήταν του Antony Horowitz με το βιβλίο «Ο οίκος του μεταξιού». Το ύφος και η γραφή του βιβλίου ήταν πολύ κοντά σε εκείνα των αρχικών κειμένων, ενώ την υπογραφή του έβαλε και το Ίδρυμα Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ.

*Για τον «Οίκο του μεταξιού» θα υπάρξει μελλοντική ανάρτηση καθώς είναι από τα βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν  

Τίποτα δεν συμβαίνει μα όλα γίνονται

  Το απόγευμα περνάει και τι πιο χαλαρωτικό από ένα φλιτζάνι τσάι και μια ταινία στο μπαλκόνι. Η μικρού μήκους ταινία του Eric Romer, μόλις δεκατριών λεπτών, είναι αρκετή για να σε μεταφέρει από το μπαλκόνι σου στο Παρίσι την δεκαετία του 60. Η Nadja, μια αμερικανή φοιτήτρια, περιφέρεται στους δρόμους της πόλης του φωτός, κάθεται μόνη της στα καφέ παρατηρώντας τους υπόλοιπους θαμώνες και εύχεται να μην χάσει ποτέ επαφή με το Παρίσι. Ανθρώπινη και ταυτόχρονα μαγευτική μέσα στην απλότητα της η Nadja γίνεται η καλύτερή σου φίλη, κάθεσαι και εσύ μαζί της στο τραπέζι του καφέ και βρίσκεσαι δίπλα της στο συρμό από το πανεπιστήμιο.
  Θα βάλω το link από κάτω για όποιον θέλει να ρίξει μια ματιά στην ταινία. Πρέπει όμως να υπογραμμίσω ότι η ταινία είναι στα γαλλικά με αγγλικούς υπότιτλους. Ελπίζω να μην αποτελεί μεγάλο πρόβλημα!

Μέρος πρώτο
Μέρος δεύτερο

Πάντα πονάνε τα φιλιά τα δανεικά

  Και ενώ εγώ χάνομαι στον απέραντο ωκεανό της εξεταστικής, βρίσκω χρόνο μόνο για διάβασμα, ύπνο και ραδιόφωνο (άντε και λίγο Μπουκόφσκι), θα σας παρουσιάσω το μικρό διαμάντι που ανακάλυψα μόλις σήμερα από το σταθμό της Μέντα 88,0.

  Πρόκειται για το νέο single της Ευσταθίας, το οποίο, πιστέψτε με, δεν θα περάσει καθόλου στα «Διακριτικά». Η αγαπημένη ελληνίδα ερμηνεύτρια, μουσικός και προσφάτως θεατρική συγγραφέας ετοιμάζει την νέα της δισκογραφική δουλειά και μας χαρίζει αυτό το τραγούδι ως προάγγελο της.

Μπέκας, είπε. Αστυνόμος Μπέκας.

  Ο Γιάννης Μαρής, κατα κόσμον Γιάννης Τσιριμώκος, υπήρξε ένας από τους πιο δραστήριους και πολυγραφότατους λογοτέχνες του προηγούμενου αιώνα. Δημοσιογράφος σε πολλές εφημερίδες, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και πατέρας του αστυνομικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα, είναι μόνο μερικοί τίτλοι που χαρακτηρίζουν το προσωπικό του έργο.

  Αντίθετα με τον εμπνευστή του, ο αστυνόμος Μπέκας ήταν ένας μάλλον λαικού τύπου άνθρωπος, παραδοσιακός και με αυθεντικά στοιχεία. Η καλοκάγαθη εικόνα του ξεγελούσε την δαιμόνια ευφυΐα του στα αστυνομικά θέματα.  «Αυτός, λοιπόν, ο ντόμπρος, τίμιος, αυθεντικός και λιγάκι πρωτόγονος άνθρωπος», που έχει την εικόνα του Ηρακλή Πουαρό και το ξάγρυπνο πνεύμα του Σέρλοκ Χόλμς, έχει και κάτι πολύ παράδοξο. Παρότι είναι εμβληματική φιγούρα στο αστυνομικό μυθιστόρημα, έχει σχετικά μικρή παρουσία στο συνολικό έργο του Μαρή. Πιο συγκεκριμένα, εμφανίζεται σε είκοσι από τα σαράντα δύο μυθιστορήματα του συγγραφέα και από αυτά σχεδόν μόνο στα μισά συμμετέχει στην πλοκή εξαρχής.

  Το παράδοξο, βέβαια του τόσο γνωστού ήρωα αιτιολογείται και από μια άλλη ιδιότητα του Μπέκα, αυτή του τηλεοπτικού-αστυνομικού ερευνητή. Μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή έχουν μεταφερθεί πολλές φορές στην τηλεόραση, με τελευταία απόπειρα αυτή του Alpha το 2006, όπου ο Μπέκας ντύθηκε Ιεροκλής (!!!) και έλυνε μυστήρια στην σύγχρονη αυτή φορά Αθήνα. Μπορεί τα πλάνα να μην μεταφέρουν ακριβώς την μαγεία της περιγραφής των βιβλίων, παρόλα αυτά παραμένει μια εξαιρετική σειρά, πολύ κοντά στο πνεύμα των βιβλίων.

Υγ. Τα μυθηστορήματα του Γιάννη Μαρή κυκλοφούν σε προσιτές τιμές, ενώ μπορεί να τα βρει κανείς και σε εκδόσεις εφημερίδων. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για μια ξενάγηση στην Αθήνα του '70 με αστυνομική χροιά αξίζει να τα διαβάσει!

Ας γελάσω

   Εδώ και ώρα προσπαθώ να βρω λέξεις να περιγράψω το βιβλίο που άλλαξε την λογοτεχνία στα μάτια μου και δεν το καταφένρω. Πειραιάς, δεκαετία του '50, ένα εργοστάσιο μεταποιημένο σε εργατικές πολυκατοικίες. Αυτό είναι το 10. Αλλά όχι μόνο αυτό. Ιστορίες ανθρώπων που μπλέκονται μεταξύ τους και φτιάχνουν ένα σύμπαν από ζωές σε ένα τόπο δίχως μέλλον. Το 10 είναι κάτι παραπάνω από ένα λογοτεχνικό βιβλίο, τολμώ να πω, είναι ένα τοιχογράφημα ενός ολόκληρου μικρόκοσμου. Ένα βιβλίο-ενθύμιο μιας γενιάς που πέρασε ανεπιστρεπτί και μιας εποχής που άφησε τα πιο καλοχαραγμένα σημάδια της στην ελληνική κοινωνία.

  Πέρα όμως από τα πιθανά ρεαλιστικά στοιχεία της πλοκής, ο Καραγάτσης προσθέτει με τον δικό του μοναδικό τρόπο τον ερωτισμό στο κείμενο. Πιο συγκεκριμένα, σχεδόν σε κάθε σελίδα του βιβλίου περιλαμβάνεται και κάποια περιγραφή σεξουαλικού περιεχομένου ή έστω κάποιο ψήγμα αυτής. Αυτός ίσως είναι ο κυριότερος λόγος που δεν έχει αναγνωριστεί η πραγματική αξία αυτού του βιβλίου. Όπως και να 'χει, η σεξουαλική χροιά είναι βασικό χαρακτηριστικό της γραφής του Καραγάτση και μόνο να προσδόσει στο κείμενο μπορεί.

    Η ασταμάτητη ροή του 10 παραμένει μέχρι και σήμερα, για άλλους λόγους, ατέρμονη. Ο συγγραφέας απεβίωσε και δεν κατάφερε να τελειώσει αυτό που άρχισε. Μελετητές υποστηρίζουν πως η τελική μορφή του έργου θα ήταν κάτι παραπάνω από την διπλάσια της υπάρχουσας μορφής. Προσωπικά, αυτό το γλυκόπικρο του παραμυθιού χωρίς τέλος, με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο το βιβλίο και τους ήρωές του. Τους έδινα εγώ το τέλος που ήθελα.

  Κλείνοντας θα πρέπει να αναφέρω την σειρά του Αλφα που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο, το 10. Χρόνια μετά και όπως ανατρέχω στο βιβλίο, με την ίδια λαχτάρα ανατρέχω και στην σειρά. Σε όποιον αρέσουν οι καλογυρισμένες σειρές εποχής την συστήνω ανεπιφύλαχτα.

ΥΓ. Σύντομα θα έρθουν και άλλα αφιερώματα σε έργα του Καραγάτση!

Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι

Παζάρι βιβλίου από το Βήμα FM

  Ας είναι καλά το καλοκαίρι, ήρθε και μας έφερε τα ωραιότερα παζάρια βιβλίου. Παζάρι βαμπιρικής λογοτεχνίας, παζάρι από τις εκδόσεις Άγρα, παζάρι από το Βήμα FΜ, που είχε μάλιστα και φιλανθρωπικό χαρακτήρα, και τέλος μια μίνι έκθεση βιβλίου στη μαρίνα Φλοίσβου με συμμετοχές από όλες τις εκδόσεις με χαμηλές προνομιακές τιμές.
  Οι αρχές Ιουνίου δεν σηματοδοτούν μόνο την έναρξη της χαράς κάθε βιβλιόφιλου, δίνουν επίσης ευκαιρίες στους αναγνώστες να διαβάσουν κάτι διαφορετικό από τα μέχρι τώρα αναγνώσματα τους χωρίς μεγάλο κόστος. Επιπλέον, με τέτοιου είδους event εντάσσεται νέο αίμα στο αναγνωστικό κοινό. Μπορεί να μην ήμουν ποτέ οπαδός της βαμπιρικής λογοτεχνίας, αλλά θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσω το πόσα νεαρά άτομα έκανε να κυκλοφορούν με ένα βιβλίο στο χέρι.

  Το καλοκαίρι ξεκίνησε και είτε βρίσκεστε σε κάποια ξαπλώστρα είτε κάτω από κάποιο air condition το βιβλίο είναι απαραίτητο. Καλή ανάγνωση, λοιπόν!