Wednesday, September 23, 2015

Μια μέρα με τον εξάχρονο εαυτό μας

  
Η Ίω των έξι
  Θα την ξυπνούσα το πρωί με ένα ζεστό ποτήρι γάλα και  κουλουράκια κανέλας φρεσκοψημένα και μυρωδάτα. Θα έκλεινα την τηλεόραση και θα βγαίναμε έξω στην αυλή να βλέπουμε το πράσινο και την θάλασσα να ανακατεύονται. Υπολογιστής δεν θα υπήρχε, όμως θα τραγουδούσαμε τραγούδια και θα γελάγαμε με τις σκιές των χεριών μας στον τοίχο. Θα την άφηνα να παίξει, να τρέξει, να χαλάσει και να πληγωθεί. Να γυρίσει στο σπίτι με αίματα στα γόνατα της και γρατζουνιές στα χέρια της μ’ ένα ελαφρύ χαμόγελο σκανταλιάς και πόνου στα χείλη. Και μετά θάλασσα, όχι σε εκείνη την παραλία με τον πολύ τον κόσμο. Σε εκείνη κάτω από το σπίτι, με τα βράχια και τις μικρές λίμνες με τα καβουράκια. Και κάπως έτσι θα την παρακολουθούσα να παίζει στο σκάσιμο των κυμάτων και να φτιάχνει μικρούς σωρούς άμμου, να τις ονομάζει «μπιφτεκάκια άμμου» και να προσπαθεί να ταΐσει τα ψάρια. Με τον ήλιο να δύει και εκείνην να έχει ήδη κοιμηθεί στην αγκαλιά της πετσέτας,  θα πηγαίναμε σπίτι και θα την άφηνα να χαζέψει το ηλιοβασίλεμα από τα όνειρα της. Το βράδυ θα την έπιανα από το χέρι και θα περπατούσαμε ως το λιμάνι, θα αγοράζαμε παγωτό και θα το τρώγαμε δίπλα στις βάρκες.  Στο σπίτι, λίγο πριν τον ύπνο, θα καθόμασταν στη μέση του κήπου με τα πόδια ακουμπισμένα στο ποτισμένο γρασίδι κοιτώντας τα άστρα, πότε μακριά και πότε απίστευτα κοντά μας. Μόνες μας. Οι δυό μας.

2 comments :

  1. Πολύ-πολύ τρυφερό και συγκινητικό κείμενο!!! Και πρωτότυπο!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ευχαριστώ πάρα πολύ!!! :)

      Delete