Ο Χάρι Χόλε ταξιδεύει

  Μια μεγάλη φθινοπωρινή έκπληξη περιμένει τους οπαδούς της αστυνομικής λογοτεχνίας, ο Jo Nesbo έρχεται στην Ελλάδα! Μικροί και μεγάλοι θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν από κοντά τον δημιουργό του Χάρι Χόλε και του Δόκτορος Παρδαλού σε μια μοναδική εκδήλωση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών στις 18 Σεπτεμβρίου. Την διοργάνωση συνυπογράφουν οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, η πρεσβεία της Νορβηγίας και το Megaron Plus. Ακόμα δεν έχουν ανακοινωθεί περισσότερες πληροφορίες γύρω από το πολυαναμενόμενο event. Η Λέσχη Noir όμως έχει δεσμεύσει ήδη 200 προσκλήσεις για τους εγγεγραμμένους χρήστες της που θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον και ταυτόχρονα διεξάγει ένα διαγωνισμό για τα 40 πιο τυχερά της μέλη στα οποία δίνει την δυνατότητα να συναντήσουν και να μιλήσουν από (πολύ) κοντά με τον Νορβηγό συγγραφέα.

  Για ακόμα περισσότερα νέα και πληροφορίες επισπευτείτε την ανακοίνωση των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ: http://www.metaixmio.gr/news/54505-nesbo_athina_septemvrios.aspx

Μπουκοβσκο-αναγνώσεις

 Θυμάμαι ακόμα τον σχολιασμό από την Βρόμικη τριλογία της Αβάνας του Πέδρο Χουαν Γκουτιέρες, "είναι ο Μπουκόβσκι της Λατινικής Αμερικής". Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα για τον συγγραφέα του Λος 'Άντζελες, αλλά σίγουρα ήταν η πρώτη φορά μου μπήκα στον πειρασμό να ψάξω για αυτόν στο διαδίκτυο. Διάβασα κάποια ποιήματα, σύντομα όμως είχα απορροφηθεί από τον Κουβανό λογοτέχνη και τα βιβλία του Τσάρλς κρύφτηκαν στις ατελείωτες λίστες λογοτεχνημάτων που θέλω να διαβάσω. Λίγο καιρό αργότερα, και έχοντας τελειώσει τους πρώτους δύο κύκλους του Californication, ανακαλύπτω ότι ο κεντρικός χαρακτήρας της σειράς είναι εμπνευσμένος και βασισμένος στον πρόσωπο του Χανκ Τσινάνσκι, του ήρωα-άλτερ έγκο του Τσαρλς Μουκόβσκι. Τύχη, ριζικό, Κισμέτ, πες τε το όπως θέλετε, μια βδομάδα μετά το πρώτο βιβλίο του ήταν ήδη στην βιβλιοθήκη μου!

 Πρώτα διάβασα τον Βρόμικο κόσμο. Τον είχα αγοράσει από το παζάρι του Βήματος 98,9 και άνηκε στη σειρά των απαγορευμένων ερωτικών αριστουργημάτων μαζί με βιβλία του Σαντ και του Λόρενς. Εν συντομία, το περιεχόμενο του ήταν κάποια επιλεγμένα διηγήματα του συγγραφέα από μια παλαιότερη συλλογή του. Το βιβλίο αυτό κατάστρεψε μονομιάς όλες τις διθυραμβικές κριτικές που διάβαζα κατά καιρούς για τον Μπουκόβσκι. Τα κείμενα ήταν στεγνά, φορτωμένα με ένα μείγμα νατουραλισμού, αρνητισμού και καλτίλας, χωρίς να υπάρχει κάτι στο τέλος των στοιβαγμένων λέξεων, χωρίς ένα επιμύθιο. Οι σελίδες γυρνούσαν όλο και πιο αργά καθώς περνούσαν οι μέρες. Αυτός ήταν ο Μπουκόβσκι, ο ανατρεπτικός συγγραφέας της υπόγειας ζωής του Λος Άντζελες, ο άνθρωπος που έγινε σύμβολο του βρόμικου ρεαλισμού; Να μου λείπει, η απογοήτευση ήταν πολύ μεγαλύτερη της αδημονίας. Θα συνέχιζα να διαβάζω Καραγάτση, αν…

 Αν στα χέρια μου δεν είχε πέσει κατά σύμπτωση το Τοστ Ζαμπόν. Ξεχασμένο σε κάτι στοίβες έπεσε στα χέρια μου λίγο πριν τις διακοπές. Το πήρα δίχως πολύ να το σκεφτώ ανάμεσα στα άλλα βιβλία που είχα μαζί μου με την σκέψη της τελευταίας εναλλακτικής και εν τέλη ήταν το πρώτο που διάβασα! Μέσα από τον μικρό Χανκ ο Μπουκόβσκι γράφει για τα παιδικά του χρόνια, την γνωριμία του με τον κόσμο και την λογοτεχνία, την διαφορετικότητα και τους γονείς του. Πιάνει κάθε τι αντιπροσωπευτικό του Αμερικάνικου ονείρου (την μεγάλη ζωή, τα χρήματα και την θεία οικογένεια) και τα κατατροπώνει μέσα σε μερικές εκατοντάδες σελίδες. Το περίεργο της όλης υπόθεσης είναι ο τρόπος που το πετυχαίνει αυτό ο συγγραφέας. Κατά την γνώμη μου, δεν διαδραματίζουν τόσο σημαντικό ρόλο οι τοποθετήσεις του γύρω από το σάπιο και άδικο αυτού του κόσμου, όσο η εικόνα ενός παιδιού που βλέπει τόσο ρεαλιστικά τον κόσμο γύρω του, που ξέρει ήδη από την τόσο τρυφερή του ηλικία ότι οι προϋποθέσεις του δεν πληρούνται για τα κριτήρια του καλού κόσμου. Το Τοστ Ζαμπόν ήταν αρκετό για να επιστρέψει ο Μπουκόβσκι στην προ Βρόμικου Κόσμου εποχή, στο πάνθεον των λογοτεχνών-φωτογράφων του σύγχρονου κόσμου.

 Ήδη στα χέρια μου βρίσκονται «Οι Γυναίκες» και «το Χόλυγουντ», μείνετε συντονισμένοι λοιπόν γιατί και άλλες Μπουκοβσκο-αναγνώσματα έχουν σειρά!

Όπου δεν υπάρχει φαντασία, δεν υπάρχει τρόμος III

  Το τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος στον Σέρλοκ Χολμς είναι γεγονός. Σε αυτή την ανάρτηση θα περάσουν από τα μάτια σας οι δύο ταινίες του  Guy Ritchie και η τελευταία του Bill Condon, ή για να γίνω πιο κατανοητή, τα πρόσωπα του Robert Downey Jr και του Ian McKellen (ο Γκάνταλφ χωρίς την γενειάδα του, δηλαδή).

  Ήταν κάπου τον Νοέμβριο του 2009, όταν περνώντας έξω από ένα κινηματογράφο, είδα μερικά χρωματισμένα γράμματα να σχηματίζουν τις λέξεις Sherlock Holmes. Αυτό ήταν, ο ήρωας που με είχε ταξιδέψει με τόσες ιστορίες θα έπαιρνε σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου. Τα εισιτήρια έκλεισαν και σύντομα ο Robert Downey Jr (που για τουλάχιστον μια βδομάδα υπήρξε ο αγαπημένος μου ηθοποιός) έσωζε τον μικρόκοσμο της Αγγλικής αριστοκρατείας και ο  Jude Law, πάντα πίσω του, φυλούσε τα νότα τους και έβαζε σε λογική της χαοτικές τους σκέψεις. Η ταινία είχε άμεση επιρροή από τα κόμιξ του Lionel Wingram, αλλά και από τον κλασσικό ήρωα του Conan Doyle. Υπήρχαν τα περισσότερα από τα "κλισέ" που ακολουθούν τον φανταστικό ήρωα, όμως η πλοκή του έργου ήταν αρκετά απομακρυσμένη από τις κλασσικές ιστορίες που έχουμε συνηθίσει. Ως γενικό σύνολο σίγουρα δεν ήταν άσχημο. Το έργο ήταν γεμάτο δράση και η παραγωγή πραγματικά γενναιόδωρη. Δυστυχώς, παρακολουθώντας αργότερα άλλες ταινίες του Downey κατάλαβα ότι το ταλέντο του περιορίζεται σε ένα μονάχα καλούπι, αυτό του Iron Man. Παρόλες τις προσπάθειες που έκανα να δω την ταινία χωρίς το φάντασμα της Marvel να με κυνηγά, δεν τα κατάφερα.

  Δύο χρόνια μετά, με το Παιχνίδι των σκιών να έχει πρωτοβγεί, κατάλαβα ότι ο Σέρλοκ Σουπερ Ήρωας δεν ήταν τελικά και τόσο κακή ιδέα. Η γνωστή δυάδα ξαναβγαίνει από το διαμέρισμα της Baker Street αυτή τη φορά για να αντιμετωπίσει τον αιώνιο εχθρό του Σέρλοκ, τον διαβολικό Δόκτωρ Μοριάρτι. Η δεύτερη ταινία ήταν εξίσου ενεργειακά έντονη με την πρώτη με πολλές σκηνές σωματικής αλλά και πνευματικής δράσης να την πλαισιώνουν. Η πλοκή πάλι ξέφευγε κατά πολύ από τα συνηθισμένα και για να κρατηθεί η ισορροπία μεταξύ οθόνης και βιβλίου ο σεναριογράφος επιστράτευσε αρκετά πρόσωπα των λογοτεχνικών ιστοριών. Γεμάτο από χαρακτήρες και σκηνές, το Παιχνίδι των σκιών έδωσε ένα θαυμάσιο τέλος στον Σέρλοκ Χολμς Man(!) ενθουσιάζοντας τους θαυμαστές της έβδομης τέχνης και της λογοτεχνίας.

 Ο κύριος Χολμς έκανε την πρεμιέρα του πριν από περίπου ενάμιση μήνα και έδωσε ίσως την πιο ανατρεπτική μορφή του μεγάλου ντεντέκτιβ μέχρι τώρα.  Θυμάστε τον νεαρό άνδρα που διασχίζει τα στενά του Λονδίνου με την σβελτάδα αίλουρου;  Έ να τον ξεχάσετε! Κάπου μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο ο Σέρλοκ, σε ηλικία άνω τον 90 ετών, ζει στην εξοχή  μαζί με την οικονόμο του και τον γιο της.  Ο αποσυρμένος πλέον ερευνητής περνάει την μέρα του ασχολούμενος με την μελισσοκομία, την λατρεμένη τέχνη στην οποία προσπαθεί να μυήσει και τον λιλιπούτιο φίλο του. Παρακολουθεί τον εαυτό του στο σινεμά και διαβάζει τα κατορθώματα του σε βιβλία  απογοητευμένος, καθώς όπως λέει τα περισσότερα είναι σκαρώματα του Γουάτσον και όχι η πραγματικότητα. Ιδιαίτερο κομμάτι της ιστορίας είναι η τελευταία υπόθεση του ντετέκτιβ, την οποία ο ίδιος προσπαθεί να θυμηθεί για να την μεταφέρει στο χαρτί. 

  Η εν λόγω ταινία είναι πολύ διαφορετική από ότι έχουμε δει σε κινηματογράφο και τηλεόραση. Ο  Ian McKellen δίνει για ακόμα μια φορά τον καλύτερο εαυτό, θυμίζοντας ότι η υποκριτική ικανότητα δεν έχει ηλικία.  Ταυτόχρονα, το έργο διαθέτει το στοιχείου του συναισθηματισμού που λείπει σε όλα τα υπόλοιπα παραδείγματα του αφιερώματος. Τέλος, το σενάριο είναι βασισμένο στο βιβλίο « A Slight Trick of the Mind» του Mitch Cullin, το οποίο θα φροντίσω να προμηθευτώ όσο πιο σύντομα γίνεται!

  Χάρηκα πολύ που μέσω αυτού του αφιερώματος μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για τον αγαπημένο μου ήρωα. Ο λόγος δεν είναι μόνο οι ασυναγώνιστες στιγμές σασπένς που μου έχει χαρίσει με τις ιστορίες του σε οποιαδήποτε μορφή του, αλλά και το γεγονός ότι με εισήγαγε στον κόσμο της λογοτεχνίας, ο οποίος παραμένει πνευματικό μου σπίτι μέχρι και τώρα. Ευχαριστώ Σέρλοκ!

Ραντεβού στη Ripper Street

  Τι δουλειά έχει ο Φιτζγουίλιαμ της Jane Austen με τον Μπρον από το Game of Τhrones και το alter ego του House τον 19 αιώνα; Ο επιθεωρητής Ριντ παρέα με τον καλόκαρδο Μπένετ και τον γιάνκη πρώην στρατιωτικό-νυν γιατρό-ιατροδικαστή Τζάκσον βολτάρουν στα στενά του Whitechapel λύνοντας μυστήρια και κάνοντας τον κόσμο του ανατολικού Λονδίνου λίγο καλύτερο.

  Το Ripper Street δεν είναι ακόμα μία σειρά εποχής αστυνομικού ενδιαφέροντος, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό. Στα εξηντάλεπτα αυτοτελή επεισόδια της ο θεατής συναντά εικόνες βαθιά κοινωνικές που καμία άλλη σειρά δεν έχει προβάλλει μέχρι τώρα (από όσες έχω δει εγώ). Χαρακτηριστικά, σε κάποια επεισόδια γίνεται λόγος, μέσω ενός εγκλήματος συνήθως, για τις τερατογεννήσεις, τα ανθρώπινα τσίρκο και τις εκτρώσεις εκείνη την εποχή. Αντίστοιχα, η σειρά εκμεταλλεύεται αρκετά στοιχεία και από την πλευρά της τεχνολογίας και της ιατρικής εκείνη την περίοδο. Έντονη είναι και η παρουσία της γυναικείας δράσης που εκείνο τον καιρό μπαίνει ενεργά στον πολιτικό και εργασιακό τομέα. Καταστάσεις, λοιπόν, που ο σύγχρονος κόσμος δεν γνώρισε ποτέ ή έχει λησμονήσει με την πάροδο των χρόνων, κάποτε ήταν πραγματικότητα και μάλιστα σκληρή για τον ήδη πεινασμένο και εξαθλιωμένο κόσμο της μεταμεσαιωνικής Ευρώπης. Αυτή την πραγματικότητα μεταφέρει φανταστικά η σειρά στις οθόνες μας ξεφεύγοντας από τα κλισέ της ωραιοπάθειας και της αυστηρότητας που διέπουν τα σήριαλ εποχής.

  Μετά από δύο χρονιές που η παραγωγή πάλευε με τα σκοτάδια του συρταριού, ήρθε η Amazon και χρηματοδότησε την τρίτη σεζόν. Το Ripper Street όρμησε δυναμικά και ήταν τέτοια η αγάπη και η ανταπόκριση του κόσμου που πριν από λίγες εβδομάδες έπεσαν οι υπογραφές για άλλες δύο σεζόν. Την προτείνω ανεπιφύλαχτα, λοιπόν, σε όλους τους λάτρεις των σειρών εποχής και μυστηρίου. Είναι ένα αυθεντικό διαμάντι στο κόσμο της μικρής οθόνης, σκληρό αλλά και φωτεινό ταυτόχρονα!

Όπου δεν υπάρχει φαντασία, δεν υπάρχει τρόμος ΙΙ

  Λόγω περιορισμένου χρόνου, αλλά και έλλειψης γνώσεων θα μιλήσω μόνο για τις σειρές Sherlock(2010) και Elementary(2012). Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω μια μικρή αναφορά στις παραγωγές του 1965 και του 1984. Δυστυχώς, όμως είναι πολλά τα επεισόδια και ούτε ένα κύκλο από την κάθε μία δεν προλαβαίνω να δω.

   Το αφιέρωμα μας στον Σέρλοκ Χόλμς συνεχίζεται, αυτή τη φορά με την τηλεοπτική πλευρά του γνωστού ήρωα. Πότε ασπρόμαυρος, πότε σε κινούμενο σχέδιο και πότε προσαρμοσμένος σε άλλες κοινωνίες και εποχές, ο Σέρλοκ είναι αγαπημένος και στην μικρή οθόνη. Ειδικά, η τελευταία πενταετία επιφύλαξε μεγάλες αλλαγές στο πρότυπο του ντετέκτιβ με δύο παραγωγές που άλλαξαν μια για πάντα την εικόνα του στο ευρύ κοινό.

  Στα δικά μας τώρα. Έτος 2010, στο πολυαγαπημένο Λονδίνο, ο SHERLOCK λύνει μυστήρια για λογαριασμό της Scotland Yard. Σήματα κατατεθέν του είναι η καμπαρντίνα, το μυαλό ξυράφι και ένα κινητό κολλημένο στο χέρι με το οποίο τρολλάρει όλο τον κόσμο. Καλά ακούσατε! Πάνε τα τηλεγραφήματα και οι ομάδες παιδιών που είχε για πληροφοριοδότες του ο Χολμς. Σύμμαχος του το διαδίκτυο, το iphone και φυσικά ο Dr.Watson. Η πρώτη επαφή τους είναι κανονική ψυχρολουσία, όμως η περιπέτεια ξεκινά και η ιστορία ξαναγράφεται. Σε αυτή τη μορφή του Σέρλοκ λίγα πράγματα στην ουσία έχουν αλλάξει. Lestrade, Κυρία Hudson και Moriarty είναι στην παραδοσιακή τους θέση. Μόνο η τεχνολογία, το μεγαλύτερο ατού του Benedict Holmes, φαίνεται να έχει διεισδύσει μέχρι το DNA του ντετέκτιβ. Ο Cumberbatch (Sherlock) και Freeman (Watson) δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και καθηλώνουν ακόμα και τους πιο αυστηρούς κριτές.

  Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Sherlock βρίσκεται σε κέντρο αποτοξίνωσης από ναρκωτικές ουσίες στη Νέα Υόρκη. Ευφυής, αλλά αυτοκαταστροφικός δεν αντέχει τους γύρω του ούτε και τον εαυτό του. Στο πλάι του βρίσκεται μια πρώην χειρούργος/σύντροφος νηφαλιότητας η Jane Watson(!). Οι συστάσεις γίνονται και η δράση δεν αργεί να ξεκινήσει. Σε αυτή την περίπτωση δεν αλλάζει μόνο ο χώρος, ο χρόνος και το φύλο του Watson. Αλλάζει και μια ολόκληρη σειρά γεγονότων γύρο από τον νεοϋορκέζο Sherlock, τα οποία δεν θα αποκαλύψω για να μην κάνω spoiler. Σε αυτή τη σειρά ο Σέρλοκ είναι το κακό αγόρι, είναι εξάλλου ένας ρόλος που ταιριάζει γάντι στο Jonny Lee Miller (Trainspotting). H Lucy Liu,  από την άλλη, ενσαρκώνει την ήρεμη δύναμη του ELEMENTARY στο ρόλο της Watson και της πάει πολύ!  
  Όποια από τις δύο σειρές επιλέξετε να δείτε (ή και τις δύο) υπόσχομαι να σας αφήσουν ενθουσιασμένους. Είτε είσαι οπαδός των γραπτών του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ είτε απλά λάτρης των καλών τηλεοπτικών σειρών, το Sherlock και το Elementary θα γίνουν η καλύτερη παρέα σου για το καλοκαίρι!

Όπου δεν υπάρχει φαντασία, δεν υπάρχει τρόμος

  Την επόμενη εβδομάδα βγαίνει στις αθηναϊκές αίθουσες η νέα ταινία του Σέρλοκ Χόλμς και όπως καταλαβαίνεται οι επόμενες αναρτήσεις είναι αφιερωμένες στον αγαπημένο ντετέκτιβ μικρών και μεγάλων.  Το πρώτο μέρος του αφιερώματος έχει να κάνει με τον κλασσικό ήρωα που γνωρίσαμε μέσα από τα βιβλία του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ.

  Ψηλός, λεπτός και πάντα προσεγμένα ντυμένος, ο Σέρλοκ Χόλμς κάνει την εμφάνιση του στο αναγνωστικό κοινό το 1887 στο περιοδικό The Strand με την "Σπουδή στο Κόκκινο". Σε διάστημα σαράντα χρόνων ακολουθούν ακόμα τρία μυθιστορήματα και πενήντα έξι αυτοτελή διηγήματα. Τον ρόλο του αφηγητή στα λογοτεχνήματα αναλαμβάνει ο πιστός φίλος και συνεργάτης του Χόλμς, Τζον Γουάτσον, που τον βοηθάει να λύσει τα μυστήρια και ταυτόχρονα μεταφέρει τις περιπέτειες τους στον πεινασμένο μεταφορικά και κυριολεκτικά κόσμο του Λονδίνου.

   Το κυνηγετικό καπέλο, η πίπα και ο αριθμός 221Β της Μπέικερ στριτ γίνονται αιώνια σύμβολα της ευφυΐας και του θρύλου του Χόλμς. Ο ίδιος ακολουθεί μία και μόνο μέθοδο για να λύσει τα μυστήρια που του αναθέτονται, την παρατήρηση και την λογική. Δεν υπάρχουν μεταφυσικά ή ανεξήγητα πράγματα για το αυστηρά υπολογιστό μυαλό του ντετέκτιβ, μόνο στοιχεία που ακόμα δεν έχουν βρεθεί.

   Αιώνιος εχθρός του Σέρλοκ είναι ο Μοριάρτι {Mort is art(ο θάνατος είναι τέχνη) λένε οι κακιές οι γλώσσες!}, καθηγητής μαθηματικών στο επάγγελμα και κακός από χόμπι. Μαζί ενσαρκώνουν ένα αξεπέραστο δίδυμο καλού και κακού χαρίζοντας στιγμές έντονης εγκεφαλικής δράσης στους αναγνώστες. Το γυναικείο άρωμα είναι σχεδόν ανεπαίσθητο στην ντοϋλική γραφή, παρόλα αυτά υπάρχει μια γυναίκα που μπόρεσε να νικήσει τον Χόλμς, η Αϊρίν Άντλερ (αναφέρεται ως Η γυναίκα).

   Πέρα από την πένα του Κόναν Ντόυλ, έχουν αγγίξει και άλλοι συγγραφείς το πρότυπο του Σέρλοκ Χόλμς. Τελευταία και καλύτερη προσπάθεια ήταν του Antony Horowitz με το βιβλίο «Ο οίκος του μεταξιού». Το ύφος και η γραφή του βιβλίου ήταν πολύ κοντά σε εκείνα των αρχικών κειμένων, ενώ την υπογραφή του έβαλε και το Ίδρυμα Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ.

*Για τον «Οίκο του μεταξιού» θα υπάρξει μελλοντική ανάρτηση καθώς είναι από τα βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν  

Τίποτα δεν συμβαίνει μα όλα γίνονται

  Το απόγευμα περνάει και τι πιο χαλαρωτικό από ένα φλιτζάνι τσάι και μια ταινία στο μπαλκόνι. Η μικρού μήκους ταινία του Eric Romer, μόλις δεκατριών λεπτών, είναι αρκετή για να σε μεταφέρει από το μπαλκόνι σου στο Παρίσι την δεκαετία του 60. Η Nadja, μια αμερικανή φοιτήτρια, περιφέρεται στους δρόμους της πόλης του φωτός, κάθεται μόνη της στα καφέ παρατηρώντας τους υπόλοιπους θαμώνες και εύχεται να μην χάσει ποτέ επαφή με το Παρίσι. Ανθρώπινη και ταυτόχρονα μαγευτική μέσα στην απλότητα της η Nadja γίνεται η καλύτερή σου φίλη, κάθεσαι και εσύ μαζί της στο τραπέζι του καφέ και βρίσκεσαι δίπλα της στο συρμό από το πανεπιστήμιο.
  Θα βάλω το link από κάτω για όποιον θέλει να ρίξει μια ματιά στην ταινία. Πρέπει όμως να υπογραμμίσω ότι η ταινία είναι στα γαλλικά με αγγλικούς υπότιτλους. Ελπίζω να μην αποτελεί μεγάλο πρόβλημα!

Μέρος πρώτο
Μέρος δεύτερο